Był mroźny listopadowy poranek, wędrowaliśmy z Chryszczatej na Przełęcz żebrak, a pod naszymi butami skrzypiał śnieg. Nagle na szlaku przed nami zamajaczył jakiś kształt... czyżby? Nie, niemożliwe! Ależ tak! To żubr!

Co robić? Idziemy grzbietem, obejście żubra z prawej czy lewej równało się ostrym zejściem w dół, a potem ostrym podejściem z powrotem na górę. Nie wiedzieliśmy z jakiej odległości powinniśmy go minąć, by było bezpiecznie... schodząc do samego jara? Tak czy inaczej wyglądało na to, że stracimy mnóstwo czasu. Na szczęście żubr ustąpił nam z drogi - sam zbiegł z gór, aż ziemia niemal się zatrzęsła. Ślady kopyt w śniegu też robiły wrażenie swoim ogromem.

Takie było moje spotkanie z bieszczadzkim żubrem.

W Białowieży spotkamy żubra nizinnego (czyli z linii białowieskiej), natomiast nie udało się odtworzyć czystej krwi żubra górskiego (czyli z linii kaukaskiej), są natomiast żubry z tzw. linii białowiesko-kaukaskiej, które są potomkami byka z linii kaukaskiej i krów z linii białowieskiej. To właśnie żubry z linii białowiesko-kaukaskiej sprowadzono w Bieszczady, pierwsze przywieziono w 1963 w rejon Bukowego Berda, a w 1976 pod Chryszczatą trafiły te wymienione na tablicy (i był to początek populacji żubrów w tej części Bieszczadów) . Ich imiona zaczynają się literami PU, tak właśnie są nazywane żubry z linii białowiesko-kaukaskiej.

Do tablicy pamiątkowej i kesza prowadzi droga z Woli Michowej na Przełęcz Żebrak, można nią podjechać rowerem (szlakiem rowerowym), ale samochodem już nie, bo obowiązuje zakaz wjazdu.